Mamamatay na ata ako. Ewan ko ba. Ramdam ko,e. Maaga ko yatang lilisanin ang mundo. Maraming dahilan, e. Maraming basehan. Nakalmot ako ng pusa, e. At hindi ako nagpagamot. Ngayon sumasakit na ang utak ko. Sabi ng kapatid ko, psychological effect lang daw ito kasi masyado kong iniisip. Pero ewan ko ba. Isama na din itong mga premonisyon na nakikita ko noong mga nagdaang araw na pilit ko lang lagyan ng kaugnayan sa aking nararanasan.
- Noong pinagdasal ng churchmate namin yung pamilya namin, nakalimutan nyang banggitin ako. Pinanalangin nya ang magulang at kapatid ko, pero nakaligtaan ako.
- Noong isang araw, sa unang pagkakataon ay hindi ako nakasama sa lakad ng pamilya. Wala din nga pala akong sariling susi pero meron silang lahat na tig-iisa.
- Ewan ko dito sa isang ito, pero si Given Grace ay anak din ng pastor gaya ko. May isa din siyang kapatid gaya ko. Pilit ko lang na iniuugnay ito.
- Wala na kami. Natapos na ang unang pag-ibig ko.
Basta kung lumipas ang ilang buwan pero buhay pa rin naman ako, laking pasasalamat ko. Kaya ko lang ito isinulat para masabi kong naramdaman ko ito.
Masyado kasi akong mapag-isip. Masyadong malawak ang imahinasyon at laging pinapairal ang emosyon. Sana nga wala lang ito. Sana nga madrama lang talaga ako at sira lang talaga ang ulo ko.
Walang komento:
Mag-post ng isang Komento