Alam mo ba yung pakiramdam na tila ba lahat ng tao sa paligid mo, yung mga kaibigan at minamahal mo, ay patuloy na umuusad ang buhay habang ikaw ay patuloy pa din nananatili sa kinatatayuan mo?
Napapaisip lang ako minsan tungkol sa bagay na ito. Karamihan sa mga kaibigan ko ay unti-unti nang tinutupad yung mga pinangarap namin noon. Yung iba naman ay nagkamali ng desisyon. Na maagang hinarap ang hamon ng pagkakaroon ng sariling pamilya, ngunit tila ba mas tumibay pa sila sa ngayon. Lahat sila ay hindi natakot sumubok. Matapang na hinarap ang lahat ng dumating na hamon. Habang ako ay nananatiling duwag. Nananatiling takot. Nananatiling bihag ng kung ano ako noon.
Pinipilit ko ang sarili na ang tawag dito ay pagiging kontento. Pero minsan ay naiisip ko na baka niloloko ko lang ang sarili ko. Na marahil ay panakip butas lang ang sinasabi kong pagiging kontento upang maitago ang karuwagan ko. Ang takot na mabigo na namang muli at masaktan ng todo.
Walang komento:
Mag-post ng isang Komento