Kanina ay lugmok na lugmok ako. Wala sa sarili at sobrang tuliro. Habang naglalakad-lakad ay bigla kang pumasok sa isipan ko. Ang isang taong alam kong makapag-papanatag ng kalooban ko.
Nagtuloy-tuloy sa paglakad, hanggang sa bahay nyo ay natapat. Nagdadalawang-isip kumatok nahihiyang baka ang iyong ina ang lumabas. Nang nagkaroon na ng sapat na lakas ng loob, kumakabog ang dibdib na kumatok. Ngunit nawala ang pangamba na ikaw ang nasilayan ko.
Hindi nga ako nagkamali. Ang lahat ng kadramahan ko ay sa iyo ko lang naibabahagi. Kahit walang kwenta pa ang usapan natin. Kahit wala ka mang magandang payong ibinibigay sa akin, sapat nang nandiyan ka at alam kong ika’y handang makinig sa aking mga hinaing.
Salamat. Hindi ko ito nasasabi sa iyo palagian. Ngunit alam kong alam mong isa ka sa mga mahahalagang tao sa aking buhay. Kailanman ay hinding-hindi kita malilimutan.
Walang komento:
Mag-post ng isang Komento