Naalala mo pa ba iyong mga panahon na pagkauwi pa lang galing sa eskwela ay telepono na ang hawak at tayo'y magkausap na? Na ilang oras tayong magk-usap at walang pakialam sa mga bagay-bagay. Pero pagpasok sa klase ay halos hindi tayo magka-kilala. Ang ating mga tawanan, iyakan, asaran at mga kwentuhang madalas ay nagiging paulit-ulit na lang ay sariwa pa rin sa aking isipan.
Terd yir tayo noon. Katorse anyos pareho. Pero noong mga oras na iyon ay tila ba sa atin ang mundo. Sa iyo ako naka-tagpo ng isang taong makata-tanggap sa akin sa kung ano ang mga kahinaan ko at sa kayang pakinggan lahat ng hinaing ng puso ko.
Alam mong sobrang hanga ako sa katatagan mo. Na kahit malaki yung problemang hinaharap mo noon para sa mga batang katulad natin ay tila ba panatag ka lamang at tila ba walang dinadalang kabigatan. Sayo ko natutunan na sa pagharap sa pagsubok ay ngiti ang unang panlaban.
Sa sumunod na taon ay hindi na tayo naging magkamag-aral. Nabawasan na din yung dalas ng tawagan. At dumating na nga yung kinatatakutan kong panahon na ang usapan natin ay maging madalang na lang. Naging abala na tayo sa kanya-kanyang buhay at hindi na gaanong nagkaka-usap pa. Makapag-kwentuhan man ay minsanan na lang at madalian pa. Pero ganon pa man ay lagi kong ipinagpapasalamat na nandiyan ka, na nakatagpo ako sa iyo ng panghabam-buhay na kaibigan.
Walang komento:
Mag-post ng isang Komento