Banyaga sa akin ang pakiramdam ng may minamahal. Ang pakiramdam ng may kayakap, ka-hawak ng kamay, kaharutan at lahat pa ng mga bagay na ginagawa ng magkasintahan.
Madalas pinipilit ako ng utak ko na subukan. Sinasabi sa sarili na walang namang masama at mawawala kung sakali man.
Pero pinili kong maghintay, e. Na hindi maghanap. Na hayaan na lang ang panahon na magtakda kung meron man.
Dahil takot akong makasakit. Takot akong masaktan. At higit sa lahat, takot akong hindi maging sapat. Dahil alam kong marami akong kakulangan. Mga isyu sa nakaraan na kailangan pang harapin at makalimutan.
Pag-ibig? Saka na muna yan.
Walang komento:
Mag-post ng isang Komento