Yung ideya ng pagtanda ng mag-isa. Ito yung isang bagay na aking ipinangangamba. Yung pilit kong iwinawaksi sa aking isipan at pilit hinihiling na huwag naman sana. Ayos pa ngayon na ako’y medyo bata pa, malakas at kaya pang mamuhay ng nag-iisa. Ngunit paano na kung umabot ako sa edad ng singkwenta o mas matanda pa? Tawagin ninyo na akong duwag ngunit ayokong tumanda ng walang kasama. Alam ko sa sarili kong hindi ko makakaya.
Hindi ko na mahintay ang pagtanda kasama ang taong aking iibigin. Ang pag-taguyod sa aming tahanan ng magkaagapay at magka-piling. Ang magkasamang pagpapalaki sa aming mga supling. At ang magkahawak-kamay na pagharap sa mga pagsubok na tatahakin. Ngunit higit sa lahat ay ang pagmamahal ng tapat sa isa’t-isa hanggang sa bawiin na ng Maykapal ang mga buhay namin.
Walang komento:
Mag-post ng isang Komento